این روز‌ها بدون هیچ اغراقی می‌توان Pokemon GO را محبوب‌ترین محصول دنیای سرگرمی دانست؛ بازی موبایلی استودیو نیانتیک لبز که به استناد تحلیل‌گران، بیش از ۷۵ میلیون بار دانلود شده است و البته، روزی نیست که خبر یا مطلب جدیدی راجع به این بازی منتشر نشود. از روز اولی که «پوکمون گو» منتشر شد، همه از آن به عنوان یک بازی واقعیت افزوده یاد کردند و همین مساله هم یکی از دلایلی است که باعث شده این بازی تا این حد محبوب شود. البته در اینکه Pokemon GO بازی جذابی است و ایده بسیار خاصی دارد شکی نیست. ولی واقعیت این است که این روز‌ها فناوری‌های واقعیت مجازی و واقعیت افزوده محبوبیت فوق‌العاده‌ای دارند و از آنجایی که برای افراد زیای ناشناخته هستند، همه دوست دارند تا به نوعی آن‌ها و محصولات مرتبط‌شان را تجربه کنند. پس قطعا اگر یک بازیساز برچسب «واقعیت مجازی» یا «واقعیت افزوده» روی محصولش بزند، شانس فروش آن را تا حد زیادی بالا برده است.
شاید به همین دلیل هم باشد که در نظرسنجی اخیر مبنی بر دلایل محبوبیت این بازی، گزینه «استفاده از قابلیت واقعیت افزوده و گره خوردن بازی با دنیای واقعی» توانست بیشترین رای را کسب کند. با این حال شاید جالب باشد که بدانید Pokemon GO در اصل یک بازی واقعیت افزوده نیست و اصلاً ارتباطی هم با واقعیت افزوده ندارد. سانی دیلیون، نویسنده سایت بسیار معتبر VentureBeat، یکی از افرادی است که تحقیقات زیادی در مورد فناوری‌های واقعیت مجازی/افزوده انجام داده است و با دلایلی ثابت کرده که پوکمون گو هیچ ارتباطی با این فناوری‌ها ندارد.
واقعیت افزوده، نیاز به دید کامپیوتری و همچنین نقشه‌برداری داینامیک از محیط اطراف دارد. شرکت‌های فعال در زمینه واقعیت افزوده مثل مجیک لیپ، مایکروسافت (با هدست هولولنز) و گوگل (با هدست تانگو)، در اصل در پی ساخت محصولی هستند که هم دید کامپیوتری را ارائه می‌دهد و هم می‌تواند محیط اطراف را شناسایی کرده و شبیه‌سازی کند. با این حال هیچ کدام از گوشی‌های فعلی، یک هدست واقعیت افزوده نیستند و در نتیجه این قابلیت را ندارند که بتوانند محیط اطراف خود را شناسایی کرده و در نتیجه امکان تعامل با آن را فراهم کنند. پس این سوال پیش می‌آید که از چه فناوری استفاده کرده است؟ در اصل، استودیو نیانتیک لبز برای خلق این بازی، از نقشه‌های گوگل و طول و عرض جغرافیایی ثابت استفاده کرده و پوکمون‌ها را در سراسر نقشه پخش کرده است. در حالی که اگر پوکمون گو یک بازی واقعیت افزوده بود، به دلیل درک درست این فناوری از اشیا محیطی، دیگر امکان پیدا کردن پوکمون‌ها در وسط یک میدان بیسبال یا روی یک گربه، فراهم نمی‌شد.
معرفی کردن Pokemon GO به عنوان یک بازی واقعیت افزوده، شبیه به این است که ویدیو‌های ۳۶۰ درجه موبایل را یک محصول واقعیت مجازی بدانیم. در اصل، هم Pokemon GO و هم ویدیو‌های ۳۶۰ درجه، مبتدی‌ترین تصور از آن چیزی هستند که واقعیت مجازی و افزوده قدرت ارائه‌اش را دارد. برای مثال، اصلی‌ترین شکل واقعیت مجازی را می‌توان در فناوری کمپانی ۸i دید که قادر است انسان‌ها را در یک دنیای ۳ بعدی واقعی شبیه‌سازی کند و برای مثال می‌توانید در نقش یک گلادیاتور در وسط یک کولوسئوم مبارزه کنید. با یک مقایسه ساده مشخص است که تجربه این‌چنینی اصلا قابل مقایسه با آنچه که مثلا هدست کاردبرد گوگل ارائه می‌دهد، قابل مقایسه نیست.
در مورد واقعیت افزوده هم، در آینده نزدیک شاهد بازی‌هایی خواهیم بود که به لطف هدست‌هایی مثل هولولنز یا مجیک‌لیپ تجربه‌ای فوق‌العاده و نزدیک به آنچه که در تریلر‌ها و تبلیغات بازی Pokemon GO شاهد هستیم، ارائه خواهند کرد. اگر تبلیغات این بازی را تماشا و بازی را هم شخصاً تجربه کرده باشید، متوجه شده‌اید که گیم‌پلی بازی هنوز فاصله خیلی زیادی از آنچه که در ویدیو‌ها نمایش داده می‌شود دارد. دلیل این امر هم این است که Pokemon GO در حال حاضر یک بازی واقعیت افزوده نیست و فقط مبتنی بر GPS عمل می‌کند. ولی دور از انتظار نیست که در آینده نزدیک و با عرضه هدست‌های واقعیت افزوده، واقعاً بتوانیم گیم‌پلی‌ای مشابه با آنچه در تریلر‌های بازی تماشا کرده‌ایم، تجربه کنیم.
خب تا به این قسمت از مقاله، اعلام کردیم که چرا Pokemon GO یک بازی واقعیت افزوده نیست. ولی ممکن است این سوال برای‌تان پیش آمده باشد که پس این بازی را در چه سبکی می‌توان دسته‌بندی کرد؟ پاسخ به این سوال خیلی ساده است؛ Pokemon GO یک بازی مبتنی بر مکان (Location Based) است که از قضا پیش از آن هم شاهد بازی‌های موبایلی مشابهی بودیم. برای مثال بازی پیشین استودیو نیانتیک لبز یعنی Ingress هم در همین دسته قرار می‌گیرد یا در مثالی دیگر، سه سال پیش استودیو Red Robot Labs سعی در ساخت بازی مشابهی داشت که خیلی موفق ظاهر نشد. بازی‌های مبتنی بر مکان، از اطلاعات نقشه‌های گوگل برای شناسایی محیط و مردم یک منطقه استفاده می‌کند. عاملی که موفقیت این دست از بازی‌ها را تضمین می‌کند، جلب گیمر‌های زیاد در یک منطقه و محدوده است؛ کاری که Pokemon GO به خوبی آن را انجام داده است. چرا که این بازی‌ها معمولا روی تعامل گیمر‌ها با یکدیگر مبتنی هستند و اگر تعداد گیمر‌ها در یک محدود کم باشد، عملاً این تعامل وجود نخواهد داشت و لذت واقعی بازی از بین می‌رود.
همان‌طور که اشاره کردیم، در گذشته هم بازی‌های Location Basedای به بازار عرضه شده‌اند که البته موفقیت زیادی نداشتند. دلیل اصلی موفقیت Pokemon GO را می‌توان ابتدا در محبوبیت مجموعه پوکمون جستجو کرد. نیانتیک لبز با دانستن این قضیه، بازی را ساخته که گیمر‌ها را وادار می‌کند از منزل خارج شوند و در دنیای واقعی مشغول پیدا کردن پوکمون‌هایی شوند که از کودکی با انیمه‌ها، بازی‌ها و محصولات دیگری در خاطراتشان نقش بسته‌اند. Pokemon GO همچنین روحی تازه در بازی‌های مبتنی بر مکان دمیده است و انتظار می‌رود در آینده شاهد بازی‌های مشابه بیشتری باشیم.
شاید با خودتان بگویید که Pokemon GO در حال حاضر یکی از موفق‌ترین بازی‌های بازار است و اهمیتی ندارد که یک بازی واقعیت افزوده است یا خیر. این مساله درست است، ولی واقعیت این است که این بازی جدا از تمام ویژگی‌های مثبتی که دارد، یک بازی واقعیت افزوده نیست و اینکه بخواهیم آن در این رده دسته‌بندی کنیم، ظلم به فناوری واقعیت افزوده است. طبق پیش‌بینی تحلیل‌گران صنعت بازیسازی، برای تجربه محصولات واقعیت افزوده واقعی، باید حداقل ۵ سال دیگر صبر کنیم تا هدست‌هایی مثل هولولنز، تانگو و مجیک‌لیپ عرضه و به یک محصول عمومی تبدیل شوند. در آن زمان خواهیم فهمید که بازی مثل پوکمون گو، حتی یک درصد از آنچه را که واقعیت افزوده قدرت ارائه‌اش را دارد، ارائه نمی‌کند.
پس می‌توان گفت که Pokemon GO یک بازی عالی و بسیار موفق در بین بازی‌های موبایل و بهترین نمونه بازی‌های Location Based تا به امروز است. ولی با تمامی این ویژگی‌ها، ارتباطی با واقعیت افزوده ندارد.
منبع : میزان – زومجی