تا زمان ارائه اپل واچ در فروشگاه های رسمی این شرکت مدت زمان زیادی باقی نمانده و آنطور که به نظر می رسد این گجت حرف های زیادی برای گفت خواهد داشت: این بار با یک ساعت هوشمند پر فروش از سوی کوپرتیونیی ها روبرو هستیم که می تواند باعث تکامل هویت شرکت سازنده اش شده و تاریخچه دستگاه های پوشیدنی را به کلی متحول نماید.
اما باید بگوییم که اپل واچ نمی تواند آینده این دستگاه ها را رقم بزند. قصدمان از انتشار این مقاله نه خرده گرفتن بر اپل است و نه هر شرکت دیگری که ساعت های هوشمند تولیدی اش به لحاظ طراحی و محدودیت های تکنولوژیکی به آن مشابهت دارد. در عوض حرف اصلی مان این که اگر از آن دسته افرادی هستید که دوست دارند در زمره نخستین خریداران یک کالای الکترونیکی (و به طور مشخصات محصولات اپل) باشند، بهتر است دست کم چند سال دیگر را هم برای خرید گجت های پوشیدنی صبر نمایید.
تردید نداشته باشید که پس از گپ و گفتی کوتاه با افرادی که بیشترین توجه را به آینده ساعت های هوشمند و دیگر دستگاه های پوشیدنی نشان می دهند، شما نیز به چنین نتیجه ای خواهید رسید. خلاصه کلام اینکه سرعت پیشرفت ساعت های هوشمند حتی در مقایسه با دستگاه های موبایل نیز بسیار بالاست و به نظر می رسد که ظرف دو یا ۵ سال آینده، شاهد تغییری قابل توجه در این گروه از محصولات باشیم.
به گفته دیوید سینگلتون مدیر واحد مهندسی Android Wear (نرم افزار گوگل برای اسمارت واچ ها)، «نوآوری هایی که تا به امروز در تکنولوژی نمایشگر ساعت های هوشمند ارائه شده بی نظیرند و روشن است که فناوری های سال آینده یک گام از تکنولوژی های امسال جلوتر خواهند بود و اگر از من سوال شود که ظرف پنج سال آینده کدامیک بر دیگری برتری می یابد، می گویم نمی دانم.»
اما صرفا تکنولوژی نمایشگرها که هم اکنون دست کم شش مدل مختلف از اسمارت واچ ها را تحت تأثیر قرار داده، دستخوش تغییر نخواهد شد و انتظار می رود که توانمندی های چیپست این دستگاه ها نیز از مدلی به مدل دیگر متفاوت باشد و این مسأله در مورد نوع حسگر و استانداردهای ارتباطی دستگاه های مورد بحث نیز صادق است. ناگفته نماند که تمامی این اجزا و قطعات از تلفن های هوشمند گرفته شده اند. در واقع، ساعت های هوشمند مدرن، همگی پاسخی به این سوال هستند: «قرار گرفتن کدام اجزای یک ساعت هوشمند روی مچ کاربر عقلانی تر به نظر می رسد؟»
اما چون فرایند کوچک شدن این قطعات با سرعت بالایی در حال رخ دادن است، هر مدلی از ساعت های هوشمند با هدف به انجام رساندن ماموریتی خاص عرضه می گردد.
یکی از روش ها برای حل این مناقشه آن خواهد بود که مشتریان ساعت ها را بر حسب خصوصیتی انتخاب نمایند که مد نظرشان است. اما نتیجه ای که این مسأله به دنبال خواهد داشت آن است که با افزوده شدن خصوصیات دستگاهی که کاربران بیشترین وابستگی و قرابت را با آن دارند (یعنی تلفن های همراه) به این محصول، آن خصوصیات نیز به صورت استاندارد در خواهند آمد و دیگر باید در هر مدلی که ارائه می گردد وجود داشته باشند.
به گفته سینگلتون، قطعا شاهد فرا رسیدن روزی خواهیم بود که دستگاه های پوشیدنی به عنوان ابزاری مستقل مورد توجه کاربران قرار بگیرند. این یعنی، به طور مثال شاهد عرضه ساعت های هوشمندی خواهیم بود که می توانند به تنها به شبکه های موبایل وصل شوند (کاری که در حال حاضر تنها شمار اندکی از این دستگاه ها از عهده انجامش بر می آیند).
ساعت های هوشمند امروزی در اصل نوعی ابزار جانبی برای تلفن های همراه محسوب می گردند. برای نمونه پوشیدنی اپل را در نظر بگیرید، کاربردهای این دستگاه در صورتی که آیفون در مجاورتش نباشد بسیار محدود است و همین مسأله نیز در رابطه با ساعت های مبتنی بر پلتفرم Android Wear صدق می کند.
اما جمعی از طراحان ساعت های هوشمند جلوتر از این روند حرکت می کنند. برای نمونه Duo، طرحی افراط گرایانه از سوی کمپانی نپتون در مونترال است که کلیه کارکردهای یک موبایل اندرویدی و حتی فراتر از آن را در خود دارد.
شرکت سازنده، چیپستی در کلاس اسمارت فون ها داخل بدنه گجت خود قرار داده که بیشتر به دستبندهای هوشمند شباهت دارد تا یک ساعت و باتری های اضافه و دیگر قطعات مورد نیاز را هم در داخل بندهای خشک و محکم دستگاه تعبیه نموده که به صفحه ساعت متصل شده اند.
این گجت در کل بسیار سنگین و دست و پا گیر به نظر می رسد اما اگر شانس کار کردن با یکی از نمونه های اولیه ساخته شده آن را داشته اید، حتما تأیید خواهید کرد که بسیاری از افراد حاضر خواهند بود آن را خریداری کنند، بخصوص اگر نپتون بتواند به وعده بزرگش که همانا بدل نمودن ساعت های هوشمند به مرکز زندگی محاسباتی کاربرانش است، جامه عمل بپوشاند.
ساعت هوشمند Duo از فناوری ویژه ای به نام WiGig برای کنترل بیسیم هر نوع نمایشگر سازگار با خود بهره می برد و فرقی ندارد که آن صفحه نمایش به شکل یا اندازه یک تلفن باشد یا تبلت، لپ تاپ و هر چیز دیگری. این نمایشگرها چیپست اختصاصی ندارند و صرفا چیزی را نشان می دهند که Duo برای آنها ارسال کرده و به صورت آنی به هرگونه فرمان تاچ و داده ورودی نیز پاسخ می دهند. این مسأله نشان می ددهد که یک اسمارت واچ، تلفن هوشمند و تبلت صرفا پنجره ای با اندازه متفاوت است که به سمت مجموعه ای از اپلیکیشن ها وسرویس های یکسان گشوده می شود.
اپل، گوگل و بسیاری دیگر بنابر دلایلی هنوز هم تلاش ندارند که ساعت های هوشمند را به کامپیوترهای موبایل تمام عیار نظیر Duo بدل کنند باید بگوییم که دستگاه هایی از این دست هم هیچگونه دلیل تکنیکی ندارند. به گفته اریک میگیکووسکی مدیر عامل Pebble، پخش ویدئو، رسانه های اجتماعی و دیگر فعالیت های محبوبی که از طریق تلفن های هوشمند صورت می پذیرند (که این گجت ها در سال های اخیر هم از نظر اندازه و هم قابلیت ها رشد قابل توجه ای را تجربه کرده اند)، همگی تجربیاتی هستند که به صورت کاربردی نمی توان از طریق ابزاری که روی مچ بسته می شود انجامشان داد.
حتی اگر برخی از محدودیت های اینترفیس ساعت های هوشمند که به واسطه کوچک بودن ابعاد نمایشگرشان به وجود می آید نیز مرتفع گردد (مثلا از طریق فرامین صوتی)، همچنان با مجموعه سر درگم کننده ای از برخی فناوری ها روبرو هستیم که از تلفن های هوشمند گرفته شده و به صورت پراکنده در اسمارت واچ ها دیده می شوند.
امکان کار کردن با همه این تکنولوژی ها وجود دارد و همگی شان هم تا حدودی سودمند هستند اما مشکل اینجاست که نمی توان کل آنها را در یکجا داشت و دست کم تا به امروز که اینگونه بوده است. از این شاید بهتر باشد که مشتریان معمولی پیش از آنکه اقدام به خرید یکی از این پوشیدنی ها نمایند، اندکی صبر کنند تا ثبات در بازار این محصولات حکم فرما شود.
روشن است که ساعت های هوشمند ارائه شده از شرکت هایی نظیر اپل، گوگل، ساعت سازان سنتی یا نام های نوپای این صنعت با عرضه فناوری های جدید نمایشگر، چیپست های قدرتمندتر و اتصال مستقل به شبکه های موبایلی دستخوش تغییرات زیادی خواهند شد و در آینده ای نه چندان دور، محصولاتی که این روزها در بازار می بینید در قیاس با مدل های آتی شکلی ابتدایی خواهند داشت.
در واقع روند تغییر در بازار اسمارت واچ ها شباهت زیادی به پیشرفت تدریجی تلفن های هوشمند دارد، منتها با این فرق که در سطحی متفاوت در حال رخ دادن است
منبع : دیجیاتو