تاچ بار اپل، چالشی دیگر پیش روی کاربران حرفه ای مک بوک پرو
به همین دلیل وقتی اپل چندی پیش از مک بوک پروهای ۲۰۱۶ در ابعاد ۱۳ و ۱۵ اینچ و قیمت ۱۸۰۰ تا ۲۴۰۰ دلار رونمایی کرد که به نوار لمسی موسوم به «تاچ بار» مجهز هستند، همه آن را خلاقیتی بی بدیل نامیدند.
این نوار جایگزین کلیدهای فانکشن F1-F12 شده که البته قابلیت های متعددی هم در آن تعبیه گشته. کاربر می تواند دکمه ها را به دلخواه جابجا کند، و اپلیکیشن ها نیز مجموعه اختصاصی از آیکن های لمسی را در آن جای می دهند.
تصاویر نیز در تاچ بار به نمایش در می آیند، و حتی به اموجی ها نیز به صورت مستقیم دسترسی خواهید داشت. نرم افزار Final Cut Pro هم قادر است تمامی تایملاین ویدیوی در حال ویرایش را روی تاچ بار به نمایش بگذارد تا به راحتی در طول آن جابجا شوید.
در نگاه اول، می بینیم اپل توانسته بخشی از کیبورد که استفاده چندانی ندارد را با دکمه های قابل تنظیم و سفارشی، تعویض نماید، اما در این میان یک مشکل اساسی وجود دارد: تاچ بار را نمی توان جایگزین دکمه های واقعی دانست.
در واقع از دکمه های مجازی پدیدار شده روی تاچ بار نمی توان به صورت شهودی و بر اساس احساس لامسه استفاده کرد. بنابراین کاربر مجبور است هر بار برای استفاده از آنها، نگاهش را از نمایشگر اصلی برگرفته و به تاچ بار خیره شود. در نتیجه دکمه های «لمسی» تاچ بار، چندان هم قابل لمس نیستند.
زمانی را به یاد بیاورید که قصد داشتید تایپ کردن را بیاموزید. برای هر حرف، به دنبال کلید مربوطه می گشتید و پس از مدتی آن را می فشردید. حال دوباره کنفرانس اپل و معرفی تکنولوژی «تاچ بار» توسط مقامات بلندپایه اپل را نیز تماشا کنید. می بینید که با وضعیت کم و بیش مشابهی روبرو هستیم.
در طول تمامی مراسم، افراد برای استفاده از تاچ بار به دستهایشان و موقعیت آن روی تاچ بار نگاه می کردند. درست شبیه به هنگامی که می خواهید از موبایل لمسی استفاده کنید، استفاده از تاچ بار هم بدون نگاه کردن به آن، غیرممکن است.
حال این موضوع را در نظر بگیرید که نام این لپ تاپ، مک بوک پرو است، و پرو معنای حرفه ای بودن را می دهد. کاربران این دستگاه عمدتاً افراد متخصصی هستند که قطعاً از این تغییر خرسند نخواهند بود. در وقع این دسته کاربران به توان پردازش بیشتر و نمایشگر بزرگتری احتیاج دارند تا برنامه های گرافیکی سنگین را به اجرا درآورند، و بدین منظور به رابط کنترلی مطمئنی نیاز خواهند داشت.
تمامی افراد متبحر در Final Cut Pro، فتوشاپ یا دیگر نرم افزارهای حرفه ای، به زحمت تعداد زیادی ترکیب دشوار کلیدهای میانبر را به خاطر سپرده اند تا در زمان استفاده، نگاهشان از مانیتور منحرف نشود، و این عملکرد را می توان یکی از مزایای در اختیار داشتن بیش از ۱۰۰ کلید مختلف دانست، کلیدهایی که همیشه سر جایشان قرار دارند.
این وضعیت را می توان با عملکرد یک نوازنده حرفه ای پیانو مقایسه کرد که با چشمان بسته دشوارترین قطعات را می نوازد. ادیتورهای حرفه ای ویدیو و عکس نیز با سرعتی باورنکردنی برخی از عملیات را صرفاً با تکیه بر حافظه مکانیکی عضلات به اجرا در می آورند.
حتی بسیاری از کاربران عادی نیز در بسیاری مواقع از میانبرهای کیبورد استفاده می کنند و به کار گیری این ابزار مکانیکی کهنسال را به ماوس و ترک پد ترجیح می دهند.
باز هم به کنفرانس اپل بازگردیم. «برادی ایونز» مدیر طراحی باسابقه ادوبی فتوشاپ این جمله را با حالتی مصنوعی بر زبان آورد: «نمی دانید استفاده از این [تاچ بار] چقدر لذت بخش است» و در همان حال، می دیدیم که یک دستش روی تاچ بار و دست دیگر روی ترک پد، انگشتانش در هم گره خورده و برای انجام کار ساده ای مانند انتخاب رنگ، مدت زمان زیادی را سپری می کند.
به احتمال زیاد در آن لحظه آه از نهاد بسیاری از طراحان حرفه ای بلند شده، زیرا خودشان را تصور می کنند که همین وضعیت را هنگام ارائه کار به مشتری تجربه خواهند کرد.
البته به لحاظ تئوری، می توانید تاچ بار را به گونه ای تنظیم کنید که همواره دکمه های یکسانی را نشان دهد، با این فرض که بشود توانایی تغییر آن را برای اپلیکیشن های مختلف غیرفعال کرد. این کار می تواند به بهره گیری دوباره از حافظه عضلانی بیانجامد، اما در عوض فلسفه نوآوری اپل و تاچ بار نیز به کل بر باد خواهد رفت.
در نهایت حتی اگر فرض کنیم که تاچ بار مک بوک پرو، اوضاع را برای کاربران حرفه ای دشوارتر از قبل نسازد، این سؤال پیش می آید: نمایشگر لمسی جدید اپل چه قابلیت جدیدی را ارائه می کند که نتوان آن را در نوار ابزار روی نمایشگر اصلی جای داد؟
